Hoe zijn de eerste stedelijke gemeenschappen ontstaan?

De eerste stedelijke gemeenschappen ontstonden vaak in vruchtbare rivierdalen, zoals die van de Nijl in Egypte. De jaarlijkse overstromingen van deze rivieren zorgden voor een laag vruchtbaar slib, wat de landbouw ten goede kwam. Mensen ontwikkelden irrigatielandbouw, waarbij water van de rivier via kanalen naar de akkers werd geleid. Deze efficiënte landbouwmethoden leidden tot grote voedseloverschotten.

Door deze overschotten hoefde niet iedereen meer fulltime boer te zijn. Dit maakte specialisatie mogelijk: sommige mensen konden zich richten op andere beroepen, zoals ambachtslieden (pottenbakkers, metaalbewerkers), handelaren, priesters of bestuurders. Deze specialisatie en de groeiende bevolking zorgden ervoor dat kleine dorpen steeds groter werden en uiteindelijk uitgroeiden tot steden.

In deze opkomende steden ontstonden ook complexere sociale structuren. Er was behoefte aan organisatie voor bijvoorbeeld het beheer van de irrigatiesystemen en de verdeling van het voedsel. Dit leidde tot het ontstaan van een hiërarchie met leiders, zoals de farao in Egypte, die zowel politieke als religieuze macht hadden. Deze leiders stonden aan het hoofd van een samenleving met verschillende sociale lagen.